Tuliszków (w języku łacińskim Tvliskow, Tvliscow, Tvliscowo)- nazwa wywodzi się od obfitości lisów "tu lis chowa". Lis tez był i jest w herbie miasta.

Główny motyw herbu pochodzi z 1793 roku. Przedstawia lisa na tarczy herbowej. Tłem dla tarczy herbowej jest postać Janusza z Tuliszkowa z mieczem grunwaldzkim symbolizującym jego udział w Biwie pod Grunwaldem. Na jego piersi znajduje się orzeł piastowski, świadczący o udziale w soborze w Konstancji. Tam też został wybrany na jednego z 24 "stróży wolności i bezpieczeństwa", którzy dokonali wyboru papieża Mikołaja V.

Pierwotnie była to osada stanowiąca własność szlachecką. Najstarsza wzmianka zanotowana została ok. 1362 roku, kiedy Tuliszków należał do rodu Zarembów, którzy czyniąc starania uzyskali dla osady prawa miejskie w 1458 roku. W XV wieku miasto stało się własnością Opalińskich. Wówczas zorganizowana została szkoła oraz czynnych było już blisko 20 warsztatów rzemieślniczych, ale ludność trudniła się głównie rolnictwem. Od XVII wieku właścicielami miasta byli Konarzewscy, a następnie Mycielscy. W XVIII wieku Tuliszków stał się własnością Zamojskich.

Po drugim rozbiorze Polski miasto, liczące wówczas 365 mieszkańców i 83 domy oraz zaledwie 13 rzemieślników, przeszło pod panowanie pruskie. W tym czasie działały także, należące do rodu Zamojskich, dwa młyny wodne i wiatrak. Od 1807 miasto leżało w granicach Księstwa Warszawskiego, zaś po kongresie wiedeńskim w 1815 roku na terenie Królestwa Polskiego.

Na przestrzeni XIX wieku znacznie wzrosła w mieście liczba ludności oraz następuje ożywienie życia gospodarczego. Jednak w 1870 roku miasto zostało pozbawione przez władze rosyjskie praw miejskich, a w 1881 roku dotkliwie zniszczone przez pożar.

Na początku XX wieku Tuliszków liczył już 2 tysiące mieszkańców oraz 170 domów. Prawa miejskie zostały przywrócone po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w roku 1919. W okresie przed II wojną światową miasto osiągnęło liczbę 2600 mieszkańców, którzy utrzymywali się głównie z pracy na roli, a częściowo z rzemiosła i drobnego handlu. W czasie okupacji hitlerowskiej ludność żydowska została wymordowana w obozach koncentracyjnych.

W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa konińskiego, aby po reformie administracyjnej weszło do województwa wielkopolskiego.

Tuliszków (w języku łacińskim Tvliskow, Tvliscow, Tvliscowo)- nazwa wywodzi się od obfitości lisów "tu lis chowa". Lis tez był i jest w herbie miasta.

Główny motyw herbu pochodzi z 1793 roku. Przedstawia lisa na tarczy herbowej. Tłem dla tarczy herbowej jest postać Janusza z Tuliszkowa z mieczem grunwaldzkim symbolizującym jego udział w Biwie pod Grunwaldem. Na jego piersi znajduje się orzeł piastowski, świadczący o udziale w soborze w Konstancji. Tam też został wybrany na jednego z 24 "stróży wolności i bezpieczeństwa", którzy dokonali wyboru papieża Mikołaja V.

Pierwotnie była to osada stanowiąca własność szlachecką. Najstarsza wzmianka zanotowana została ok. 1362 roku, kiedy Tuliszków należał do rodu Zarembów, którzy czyniąc starania uzyskali dla osady prawa miejskie w 1458 roku. W XV wieku miasto stało się własnością Opalińskich. Wówczas zorganizowana została szkoła oraz czynnych było już blisko 20 warsztatów rzemieślniczych, ale ludność trudniła się głównie rolnictwem. Od XVII wieku właścicielami miasta byli Konarzewscy, a następnie Mycielscy. W XVIII wieku Tuliszków stał się własnością Zamojskich.

Po drugim rozbiorze Polski miasto, liczące wówczas 365 mieszkańców i 83 domy oraz zaledwie 13 rzemieślników, przeszło pod panowanie pruskie. W tym czasie działały także, należące do rodu Zamojskich, dwa młyny wodne i wiatrak. Od 1807 miasto leżało w granicach Księstwa Warszawskiego, zaś po kongresie wiedeńskim w 1815 roku na terenie Królestwa Polskiego.

Na przestrzeni XIX wieku znacznie wzrosła w mieście liczba ludności oraz następuje ożywienie życia gospodarczego. Jednak w 1870 roku miasto zostało pozbawione przez władze rosyjskie praw miejskich, a w 1881 roku dotkliwie zniszczone przez pożar.

Na początku XX wieku Tuliszków liczył już 2 tysiące mieszkańców oraz 170 domów. Prawa miejskie zostały przywrócone po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w roku 1919. W okresie przed II wojną światową miasto osiągnęło liczbę 2600 mieszkańców, którzy utrzymywali się głównie z pracy na roli, a częściowo z rzemiosła i drobnego handlu. W czasie okupacji hitlerowskiej ludność żydowska została wymordowana w obozach koncentracyjnych.

W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa konińskiego, aby po reformie administracyjnej weszło do województwa wielkopolskiego.